Notatki bezpłodnej Aśki

Tutaj kochani macie pare, ktora zaczela nagrywac wlasne, dzienne video, w ktorych opowiadaja o swojej walce o ciaze.

Kobieta na krancu swiata- surogatki. Plus link do strony kliniki w Anand http://ivf-surrogate.com

Wciaz ogladam filmy.Te same. Wciaz marze, choc te marzenia sprawiaja ze sie boje... Czasem wydaje mi sie zyje bardziej w swiecie fantazji. Rzeczywistosc odkladam na pozniej. Zwlekam, uciekam i tworze najpiekniejsze obrazy. Fantazja- moj dom, moja oaza. Pamietam te dni kiedy nie robilam nic innego tylko ogladalam filmy o dzieciach. O tym jak dorastaja, jak rozwijaja sie w lonie matki. Supernianie znam na pamiec. Nie wspomne juz o ksiazkach psychologicznych i pedagogicznych. Wiem, wszystko o rozwoju i pielegnacji w teorii i praktyce. Lata przepracowane jako niania zrobily swoje. Pamietam tez zludne nadzieje. Oklamywanie sie, ze lekarze sie pomylili. Kupowanie testow ciazowych i ta nadzieja... Ta wielka, cholerna nadzieja. Totalnie nie uzasadniona. Glupia. Pamietam tez bol rozczarowania. Oczy spuchniete i piekace od placzu. Krwawiace serce... Nie pamietam juz tak dokladnie kiedy sie pozbieralam. Choc tak do konca pozbierana to wcale nie jestem. Ten najostrzejszy bol zawsze zanika

Ostatnio czesto mysle o zalozeniu rodziny. Czekam z wytesknieniem na pierscionek i dluzy mi sie czas okrutnie. Od zawsze chciałam zostać mama i zona. Ktos powiedziałby,  malo ambitnie ale nic mnie to nie obchodzi. Nie kazdy musi chciec robic wielka kariere i zarabiac miliony. Ja nie chce. Jedyne czego pragne to miec wspaniala, kochajaca sie i zdrowa rodzine, ktora bedzie dla mnie najwazniejsza. Dom, ktory bedzie niczym schron przed i w trakcie kazdej burzy. Pragne tego najbardziej w swiecie... Nie dawno byliśmy w Brukseli z moim 'P' i natknelismy sie na sklep z sukniami slubnymi i garniturami. Weszlismy... Zakochalam sie w niej od pierwszego wejrzenia ! Przepiekna...

Uwieziona... W swoim swiecie... We wlasnych myslach... Nie wiedziec czemu nie umiem sie uwolnic od przeszlosci. Staram sie. Nie myslec i nie czuc tych negatywnych emocji ale nie zawsze sie udaje. Chcialabym, zeby pewne rzeczy sie nie wydarzyly, nie mialy miejsca, nie istanialy. Z drugiej strony przeciez wszystko dzieje sie z jakiegos powodu... I jak mowi moj 'P' jestesmy w miejscu w jakim powinnismy byc i na wszytsko przychodzi wlasny czas.  Moze planowanie wlasnej przyszlosci z dokladnoscia rownej najwiekszej perfekcji nie jest dobrym pomyslem. Szczegolnie, ze zycie rzadko kiedy idzie jak sobie zaplanowalismy. Czekanie, czas- uciekajacy czas... Ile jeszcze? Nie wiem... i chyba nie chce wiedziec bo wole oszczedzic sobie kolejnego rozczarownia. Czy czekajac na szczescie nie umyka nam rzeczywistosc?? Terazniejszosc- tu i teraz. Jak skupic sie na niej, nie myslac i nie czekajac w nieskonczonosc na cos co bylo od zawsze najwiekszym twoim marzeniem ? Czas leczy rany?