Początki ze świadomością wyroku

Kilka lat temu…

Wybrałam się z chłopakiem do znajomego. Rozmawialiśmy i ogólnie było dość zabawnie. Zaprosił na nas na następny tydzień do jakiegoś baru, miał przyjść tam ze swoja sympatia. Zgodziliśmy się i dalej prowadziliśmy interesującą konwersacje. W pewnym momencie nasz kolega wypalił: „Haha, a wyobrażacie sobie? Spotykamy się za tydzień, alkohol uderza nam do głowy i haha, za dziewięć miesięcy każde z nas spotyka się z wózkiem… milczałam..wymuszony śmiech i łza, której nikt nie widział. Prawie nikt. Jedynie mój chłopak, moja druga połówka, mój cudowny cień zauważył wszystko. Czy to nie jest piękne? Wystarczy, że popatrzy mi w oczy, nie muszę nic mówić, on wie już wszystko. Po raz kolejny słowa sprawiły mi przykrość. Podszedł, przytulił mnie najmocniej jak potrafił i zabrał do domu.
Ja miałam ogromne szczęście ponieważ znalazłam wtedy mężczyznę, który potrafił zająć się mną, w dokładnie taki sposób jaki tego oczekiwałam i potrzebowałam w danym momencie. Nie dodawał mi kolejnych stresów, porostu dawał mi miłość pod rożnymi postaciami. To dla mnie było na prawdę bardzo ważne i chodź często miewałam ‘zapaści” wiedziałam, ze nie jestem sama, ze on będzie przy mnie na dobre i na złe, ze w końcu przyjdzie taki dzień w którym zobaczę jasne światełko w swoim życiu.

Nigdy nie zapomnę jak wielkie emocje wywoływał we mnie widok dzieci. Wózki, czy nawet akcesoria dla nich, które znajdują się w każdym centrum handlowym, sprawiały, że w oczach pojawiały się łzy. Omijałam te miejsca szerokim łukiem. Chodziłam do sklepów które znałam. Wiedziałam, jak iść i gdzie nie skręcać żeby przypadkiem nie znaleść się w rzędzie z pampersami, łóżeczkami, butelkami czy smoczkami. Paraliżował mnie strach, przygnębienie i nostalgia. Nie mogłam narażać się na tak wielki stres. Teraz jest inaczej. Z perspektywy czasu zauważyłam, że godzenie się z tym faktem miało konkretne etapy. Podobnie jak stan żałobny, dlatego uważam,  że można uznać iż każdy kto dowiaduje się o swojej bezpłodności musi przejść pewnego rodzaju żałobę. W końcu myśl o posiadaniu własnego potomstwa musi w nas umrzeć. Wyobrażenia o 9 miesiącach, ruchach dziecka, USG także..

Pierwszy etap to wielka złość, rozgoryczenie, żal, depresja, później następuje zmienność nastrojów. Wpadanie raz w dobry, a raz w zły nastrój. Płacz na zmianę ze śmiechem. Myślimy, że jakoś to będzie i damy rade, po czym przy jednej rzeczy, która nam nie wyszła lub przy nieprzyjemnym wydarzeniu wpadamy w ryk. Jesteśmy rozgoryczeni i niezadowoleni. Czasem mogą pojawić się myśli samobójcze. Następnie jest etap, który ja nazywam odrętwieniem. Jest Ci obojętne co będzie, czy będziesz miał dziecko, czy nie. Czy facet Cie kiedyś zostawi z tego powodu, a może zrobi dziecko innej. Mamy to po prostu gdzieś. Później jest etap wielkich przemyśleń, układania planu awaryjnego. Jest nam już lepiej. Nie wpadamy w histerie przy widoku dziecka, czy małych ubranek. Czasem zdarza się że jest nam przykro ale już tak nie boli. Ja myślę, że w moim przypadku w ostatnim etapie, fakt niemocy posiadania własnego maleństwa ukrył się gdzieś głęboko we mnie. Ogólnie uważam, że dam sobie rade, że i tak będę miała dziecko nie ważne w jaki sposób. Mam lepsze okresy i gorsze i to jest najdziwniejsze. Wiem, że kiedy, np. moja młodsza siostra zajdzie w ciąże będę przeżywała katusze. Będę oczywiście cieszyła się z jej szczęścia ale równocześnie wiem, że będzie mi cholernie ciężko. Wiem i czuje, że wpadnę wtedy w bardzo niebezpieczna grę z własnymi myślami. Grę, która będzie walka o własna samoocenę, a także o to jak będę postrzegała siebie jako kobietę